حسن علی وزیری با این که مدرسه نظام را با درجه سرهنگی گذراند، با گرایشی که به هنر داشت و با پشتگرمی مادر، در هنرکده کمال اللک نام نویسی کرد.  او با به پایان رساندن دوره های هنری، آموزگار و مدیر هنرکده شد. در سالهای ۱۳۱۲-۱۳۱۴ در مقام معاون هنرهای زیبا به آمریکا، فرانسه، سویس، آلمان ، انگستان  و روسیه سفرکرد  با برگزاری چندین نایشگاه از آثارش، هنر ایران را در این کشورها شناساند.

کارشناسان هنری، کارهای این هنرمند بزرگ را با کارهای هنرمندانی چون داوینچی، رامبراند و دیگر نقاشان برجسته اروپایی هم تراز می دانند. پس از بازگشت به ایران، پیگیرانه در سامان دهی هنرهای زیبا تلش کرد. حسنعلی خان در این دوران پرکاری همزمان با استادی در هنرستان عالی هنرهای زیبا، با برگزاری چند نایشگاه ، نگارش کتاب »کمال اللک«، و چاپ مقاله‌ای در باره پرسپکتیو هنردوستی خود را نایاند. همچنین برای گرامی داشت یاد و آثار استادش کمال اللک کوشا بود.

در برخورد با کارشکنی های بی شمار، در روستای گلب دره در شمال تهران جایگزین شد و زیبایی‌های آنا را در تابلوهای خود جاودانه کرد. در این بخش از زندگی هنری به نقاشی، سرودن شعر و خواندن سرگرم بود.

افزون بر اینها در کنار آفرینندگی های هنری، آناتومی را در دانشگاه تهران می آموزاند. او در سال‌های پایانی زندگی، بوم نقاشی وقلم مو را کنار نهاد و بیشتر به خواندن نوشته‌های ادبی و بازنگری غزلیات حافظ و همچنین کشاورزی پرداخت. ۱۷۰ تابلوی ارزشمند این هنرمند بزرگ در دو رخداد آتش سوزی خاکستر شدند.

از تابلوهای بازمانده - تنها چند تابلو در موزه نگهداری می‌شوند - دیگر آثار نزد فرزندان و نزدیکانش است که بیشترشان بی امضاء هستند.

از کارهای برجسته و شناخته شده ایشان؛ تابلوهای »پرنده ی مازندران«، »برادر من «، »ناظم مدرسه« و ۵ تابلو با نام »آشیانه ی تابستانی وزیری« را می‌توان نام برد. همچنین در زمینه ی پیکرتراشی؛ سردیس ها و تندیس های »فردوسی«،

»ادیب پیشاوری «، »کاکاسیاه نی زن«، »فخردیوان فکری« و »علی اصغروزیری « را به یادگار گذاشته است.